معضلی به نام کنفرانس‌ها و همایش‌های مدیریت پروژه

تا به حال در کنفرانس‌ها و همایش‌های مربوط به فیلد کاری خود شرکت کرده‌اید؟ مثلن در همایش‌های مربوط به مدیریت پروژه؟ اگر تا کنون در چنین محافلی حضور نداشته‌اید، برایتان خلاصه‌ای از اتفاقاتی که معمولن در این همایش‌ها می‌افتد را می‌نویسم:

معمولن این همایش‌ها و کنفرانس‌ها با سخنرانی چند مقام مسئول مرتبط یا غیر مرتبط آغاز می‌شود. مثلن نماینده شورای حل اختلاف ساوجبلاغ به عنوان سخنران ابتدایی در خصوص اهمیت مدیریت پروژه در ایران سخنرانی می‌کند. بعد مدیرعامل گمرک مرز بازرگان در مورد اهمیت مدیریت پروژه در تجارت خارجی، به مدت یک ساعت مسائل عجیب و غریب و مغشوشی را مطرح می‌کند و در پایان هم رئیس اتحادیه میوه و تره‌بار در خصوص تکنیک CPM و معایب آن سخنرانی می‌کند و استانداردهای PMBOK و PRINCE2 را زیر سوال می‌برد و ادعا می‌کند ما باید یک استاندارد ایرانی و بومی در خصوص مدیریت پروژه داشته باشیم! در پایان هم معمولن از یک استاد دانشگاه بسیار پر سن و سال که قبل از انقلاب بازنشسته شده است و با آمبولانس به محل همایش آورده شده، می‌خواهند که در خصوص موضوع همایش سخنرانی کند که ایشان به دلیل کهولت سن فراوان و فروتنی زیاد از این کار امتناع می‌ورزد و مورد تشویق حضار قرار می‌گیرد. کلن روز اول همایش‌ها و کنفرانس‌ها به این سخنرانی‌های مقامات مسئول می‌گذرد.

در سانس‌ها و ساعت‌های بعدی همایش، پانل‌های تخصصی و کارگاه‌های تخصصی برگزار می‌شود. می‌گویند در ایران آن‌هایی که کاری را بلد هستند با آن تخصص، کار واقعی می‌کنند و پول در می‌آورند، آن‌هایی هم چیزی بلد نیستند آن تخصص را تدریس می‌کنند و از طریق تدریس پول در می‌آورند. بخشی عمده‌ای از سخنرانان این همایش‌ها این دسته از افراد هستند. این افراد کلن در محیط موسسات آموزشی و همایش‌ها و کنفرانس‌ها زندگی می‌کنند و زیستگاه طبیعی آن‌ها چنین فضاهایی است و از همایشی به همایش دیگر و از کلاسی به کلاس دیگر منتقل می‌شوند.

یک دسته دیگر از سخنرانان هم هستند که از دانشگاه‌ها آمده‌اند و مطلقن هیچ ایده‌ای در مورد واقعیات صنعت و پروژه ندارند. آن‌ها در رزومه ابتدایی اسلایدهایشان لیستی از انواع مدارک دکترا و فق لیسانس و امثالهم ارائه می‌کنند (مورد بوده طرف سه مدرک PHD داشته!) اما مطلقن از عنوان مقاله‌شان و محتویاتش، نه خیری در دنیا و نه خیری در آخرت حاصل نخواهد شد. به عنوان مثال عنوان ارائه و پانل تخصصی یک همچین چیزی است: “کاربرد تئوری شبکه‌های عصبی و الگوریتم مورچگان در همپوشانی مدیریت پروژه فاز مهندسی با در نظر گرفتن معیارهای تصمیم‌گیری چند معیاره بر اساس هرم مازلو”

راستی در تمامی پنل‌های تخصصی و کارگاه‌ها و سخنرانی‌ها شما یک مقدمه یکسان خواهید شنید. مثلن اگر شما در همایش مدیریت پروژه‌‌های سدسازی شرکت کنید، در تک تک سخنرانی‌ها، پنجاه درصد اول ارائه‌ها مربوط به تعریف مفهوم پروژه، تعریف فرآیندهای PMBOK و تعریف سد و بدیهیاتی از این دست است. این قدر این مقدمات و تعریفات اولیه و بدیهیات رو می‌شنوید که کلافه می‌شوید.

باقی اسلایدها هم عمدتن به این صورت است که سخنران می‌گوید من فلان کتاب را در این خصوص نوشته‌ام و اگر اطلاعات بیشتری می‌خواهید بروید کتاب من را بخرید یا من دوره این مبحث را تدریس می‌کنم و اگر اطلاعات بیشتری می‌خواهید، بروید در دوره‌های بنده ثبت نام کنید. کلن محتوای برخی ارائه‌ها، انسان را به یاد تبلیغات دور چمن زمین‌های فوتبال می‌اندازد!

مخاطبان این همایش‌ها و کنفرانس‌ها معمولن چه کسانی هستند؟ عمده مخاطبان این دوره‌ها کارمندان سازمان‌های دولتی و نیمه دولتی هستند که به خرج سازمانشان در همایش شرکت کرده‌اند. (چون غالب شرکت‌های خصوصی پول مفت ندارند که برای چنین همایش‌های بی‌فایده‌ای خرج کنند) این افراد معمولن سعی می‌کنند از راه دور و از روی صندلی، دوربین موبایل خود را زوم کنند و از اسلایدها عکس بگیرند، بعضی هم تند تند یاداداشت‌هایی می‌نویسند و در هنگام پذیرایی و سرو ناهار بسیار عجول و حریص هستند و در ارائه‌های تایم بعد از ظهر هم معمولن اکثرشان چرت ملیحی می‌زنند و در پایان هم حضور در این همایش را در رزومه خود ذکر می‌کنند! واقعن نمی‌فهمم حضور در یک همایش چرا باید به عنوان یک مزیت در رزومه شخصی درج شود؟

خلاصه فعلن که بازار این همایش‌ها و کنفرانس‌ها داغ داغ است و هر کس همایش و کنفرانس بهتر و بزرگ‌تری برگزار کند، برنده بازار است. ایشالا خدا عاقبت همه ما را ختم به خیر کند.

خواهش می‌کنم بدون ذکر منبع، کپی نکنید!